Zoveel mogelijk, niet herbruikbaar textiel zo hoogwaardig mogelijk recycleren. Dat is de doelstelling van Labs on Fibre. Voor projectmedewerkers is het niet altijd evident om de theorieën en cijfers waarmee ze dagelijks in aanraking komen te verbinden met de werkvloer. Dus namen Els Houttequiet (coördinator van het Labs on Fibre project) en collega Sven Antheunis (projectmedewerker bij INFINITEX) voor één dag plaats aan de sorteerband bij Kringwinkel Ateljee. Ze zagen met eigen ogen de grote hoeveelheden textiel hier dagelijks passeren, wat de kwaliteit ervan is en waar efficiënter getrieerd kan worden.
De grootste uitdaging is de onvoorspelbaarheid van elke dag. Wij verwerken wat mensen doneren via de geefpunten, de kledingcontainers, … Daar valt amper een lijn in te trekken. Elke dag is echt anders en als logistiek verantwoordelijke is het telkens schipperen en de keten aanpassen volgens de omstandigheden van het moment.
Meteen bij de start krijgen we instructies van lijnverantwoordelijke Peggy Vanhulle. De complexiteit van het sorteerproces wordt snel duidelijk. Mooie lingerie hou je apart voor Valentijn, glitter en bling kunnen dienen voor de feestperiode, winters textiel gaat in deze zomermaanden in de bak ‘voor later’. Het is een waslijst aan instructies, die uiteindelijk in slechts enkele sorteerstappen moet uitgevoerd worden. Met de start van Labs on Fibre zijn daar nog wat instructies bij gekomen: niet hebruikbare jeans en wit katoen worden speciaal voor het project opzij gehouden.
Terwijl de dag vordert glijden de bergen textiel voorbij. Létterlijk. Het valt op dat de meeste jeansbroeken eigenlijk nog zo goed als nieuw zijn. Op zich is dat interessant, zo zijn ze nog herbruikbaar en dat blijft nog steeds de meest duurzame oplossing in dit verhaal. Tegelijkertijd doet het ook stilstaan bij de massa’s – en dan bedoelen we écht massa’s – kleren die hier elke dag op de band liggen. Zo goed als nieuw. Het zegt iets over onze drang om te consumeren, om telkens weer ‘nieuwe’ fashion te willen kopen.
Het is goed dat er Living Labs projecten bestaan, zoals Labs on Fibre of Infinitex. Maar daarnaast hoop ik voor de komende jaren toch ook op een mentaliteitswijziging bij de gemiddelde consument.
Om het met de woorden van Daniëlle Bruggeman (Professor of Fashion aan de ArtEZ University of the Arts in Arnhem) te zeggen: “we moeten inzetten op emotionele duurzaamheid”. Emotioneel design heeft als doel om een diepe, duurzame relatie te creëren tussen mensen en materiële objecten. Alleen op die manier kunnen gebruikers en producten een langdurige, empathische verbinding met elkaar aangaan. Het oplossen van onze textiel overschotten gaat dus veel verder dan het verlengen van fysieke levensduur van een materieel product, mensen moeten opnieuw een emotionele verbinding voelen met de kledij die ze elke dag weer aantrekken.
En de sorteerband, die draaide verder.
